martes, 15 de enero de 2008

Parece que hemos llegado al final del camino



Y digo "parece"...porque nunca se sabe cómo terminan las historias...Me resisto a poner "the end"...un "stop" siempre te da la opción a tomarte tu tiempo, mirar a los dos lados y seguir adelante o girar.
---------
Ayer se llevó lo que quedaba, decidimos que hasta aquí hemos llegado, que no nos estamos haciendo bien...que la situación que se ha creado no tiene solución. Es verdad, en el fondo pienso lo mismo, pero es triste y da miedo. Hay que volver a empezar, sabiendo que has tenido lo mejor y que eso que era tan bueno no ha durado para siempre, como creías...y entonces piensas, si esto que era tan bueno ha terminado y mal, porque voy a confiar la próxima vez en que algo bueno pueda llegar a durar eternamente?? O tal vez no "eternamente", pero sí lo suficiente como para hacer equipo con alguien, formar una familia, tener hijos, no hacerles sufrir una separación, hacerte viejito con alguien...como lo hacían antes!!
---------
Qué es lo que nos pasa a esta generación, que no nos conformamos con nada, que siempre queremos algo mejor...es a lo que nos hemos, o nos han, acostumbrado? Recapacitemos...cuántos móviles han pasado por tus manos los últimos años? Porqué los cambiamos, para tener cámara, MP4, sonidos polifónicos? Siempre esperamos que algo nuevo nos sorprenda...estamos sumergidos en un mundo de cambios constantes e innovadores...puede ser que eso haya calado tanto en nuestros caracteres que no seamos capaces de vivir nuestras vidas con cierta linealidad...compromiso con un "producto"..porque funciona bien, porque no se ha roto, porque te da lo que necesitas..no será que a veces no sabemos sacarle provecho a las cosas?
------------------------------------------------------------------------------------------
Cuestión, que he llegado a un "STOP"...quien sabe hacia donde me dirigiré ahora!

martes, 8 de enero de 2008

Quien esté libre de pecado...


Últimamente estoy reflexionando mucho sobre mi vida, lo que ha ocurrido a lo largo del último semestre del 2007, lo que he hecho, lo que no he hecho. No estoy conforme con algunas de mis acciones y en muchas ocasiones pienso: "Si no soy la primera ni la última que vive esta situación...quien no ha pasado o pasará lo mismo!?!?!" Pero eso a mi no me reconforta...uno es responsable de sus propios actos y lo que hagan los de más me trae sin cuidado! Por eso me cuesta sentirme bien conmigo misma, porque tengo que aceptar los errores cometidos y seguir queriéndome y respetándome en la individualidad, en lo más íntimo...Como puedo pretender que la gente no me juzgue si soy la primera en hacerlo!? Pasito a pasito...cada vez estoy más cerca y no tengo miedo de enfrentarme a mi...porque sé quien quiero ser y porque sé cual es mi fondo!

Por cierto! Gracias por los mensajes de apoyo en el último post...supongo que no es manera de empezar el año...aunque podría mirarlo del lado positivo...igual ya pasé el "peor" día de 2008...y los 358 que quedan serán siempre mejores!!!! ;)

martes, 1 de enero de 2008

Feliç 2008 ?¿

Benvinguts al 2008. Ahir vaig treballar fins les 7 del mati...o sigui, vaig acabar el 2007 estressada i vaig començar el 2008 cansada. I avui...que he de dir d'avui. Estic sola, molt sola i amb els ànims sota terra.

Si faig balanç de l'any que ja ha marxat em marejo! Qué ha passat? A on he anat? Com he acabat així? Perquè? Perquè no tinc més que missatges impersonals al móvil? Perquè no hi ha una sola persona que em vulgui felicitar l'any en persona o amb una trucada!? Tan lluny estic de tothom? Tan ficada en la meva vida de merda que no deixo lloc a la amistat més pura, a aquell amic o amiga que sempre et té en comte?
Qué li he fet a la meva parella? Perquè no li he donat una altra opció que allunyar-se de mi? Perquè sento que no controlo la meva vida des de fa un bon temps, que no sé d'on vinc o a on vaig? He de fer un cop de cap? He de fer un canvi, però cap a on? Suposo que el primer seria deixar de treballar els caps de setmana...està acabant amb la meva salut, física i mental. Però, i com em mantinc? Com he arribat a aquest punt? No puc deixar de plorar, estic molt perduda i no sé cap a on tirar...

Lo dicho, benvinguts al 2008!